Blaffende honden storen niet

‘Besef dat we allemaal dood gaan en dat je maar beperkt tijd hebt. Maak je daarom niet druk over de kleine dingen.’ Dat is de boodschap van Mark Mansons boek De edele kunst van not giving a f*ck. Ik ben uitgenodigd daarover te praten in de uitzending van Dr. Kelder en Co, radiotherapie tegen hypes. Ik had de hondjes bij me, omdat ik daarna op het strand wilde lopen en ik in Amsterdam al halverwege was. Alles ging goed, totdat – echt waar – een grote witte poedel de studio binnen kwam. Ik in paniek en de redactie gebaart druk naar vrouw in de deur: NIET binnen komen. De eigenaresse van de poedel loopt door en gaat naast de hondjes zitten. Hard geblaf! Mijn hondjes. Maak je niet druk over onbelangrijke dingen, dacht ik nog, maar het lukte niet. Gierende hartkleppen. Jort Kelder lost dat fantastisch op. Jongens ga maar buiten jagen: ‘Luisteraars er komt hier een poedel binnen. Nee ik bedoel geen vrouw, maar echt een hond.’ En weer terug naar de orde van de uitzending. Niet ergs gebeurd, geen punt, maar ik heb na afloop buiten nog een uur nodig om de stress weer los te kunnen laten. Mijn hoofd repeteert de boodschap:  ‘O, wat erg’. Ondertussen stromen via sociale media wat reacties binnen. Leuk gedaan. Goed gesproken. Maar het leukst vindt iedereen de honden in de uitzending. Ik kan kennelijk prima vertellen over de edele kunst van de onverschilligheid, maar hem toepassen blijft een uitdaging.