Florence Nightengales recept tegen de witte woede

De Witte woede is terug. Net als in de periode tussen 89 tot 91 staken verpleegkundigen voor meer loon, minder werkdruk en waardering. De boosheid lijkt te zijn aangewakkerd, doordat verpleegkundigen niet voor vol worden aangezien.

Kap nou eens met jullie Calimero-complex, zei ik daarom streng tijdens het vierde Florence Nightengale Symposium. ‘Ga uit van eigen kracht.’ De moed zonk me echter in de schoenen, toen ik enkele dagen later, op de stakingsdag naar De Wereld Draait Door keek. Het geweldige werk van verpleegkundigen werd in het zonnetje gezet aan de hand van de twitter hashtag #dankjedokter. Journalist Eva Hoeke had die in het leven geroepen, toen ze zag dat een chirurg met ‘al zijn macht’ de tijd had genomen over de arm van haar vriendin te wrijven, die een zware operatie moest ondergaan. Normaal gedrag van een dokter blijkt een wonder van medemenselijkheid.

De verpleegkundigen voeren hard actie en vervolgens krijgen de beter betaalde en gewaarde collega’s het zo gemiste schouderklopje. ‘Zij zijn groot en ik is klein en da’s niet eerlijk, o nee’, dacht de Calimero in mij. Ik had natuurlijk ongelijk. Vergelijken is goed, maar je moet wel weten wanneer. Als het gaat om de waardering voor de zorg, dan is de aandacht voor de dokter een compliment voor de verpleegkundige of verzorgende. Dankzij het teamwerk kan de zorg goed functioneren. Schouderklopjes tellen is dus zinloos.

Vergelijken is nuttiger als het gaat om de concrete doelen die je wilt halen. Is het bijvoorbeeld terecht dat de scholingsbudgetten, salarissen en plaatsen in besturen zo scheef verdeeld zijn tussen academische geschoolde en Hbo-opgeleide zorgprofessionals? Als je zulke punten binnen weet te halen, kan je naar een compliment voor de dokter kijken en concluderen: Wat hebben we toch mooi werk!

Deze column verscheen in TvZ