272 Downloads
Version: 1.0
Het idee dat begeleidingskundigen werkgeluk kunnen opvatten als een tam probleem waar zij de oplossingen voor hebben, maakt onderdeel uit van een ‘samenzwering’ van werkgelukdeskundigen tegen leken. Het is een misvatting dat je alleen de wetenschap hoeft te volgen om gelukkig te worden. Een hiermee samenhangende, onjuiste bewering is dat geluksadvies aanmerkelijk is verbeterd dankzij wetenschappelijk onderzoek. Deze claim kan cijfermatig niet hard gemaakt worden. Kennis over geluksonderzoek is belangrijk als basishygiëne voor professionals, maar het is onethisch om ons de meningen en ideeën
van zelfs de meest hoog aangeschreven experts te verkopen als het laatste antwoord op de vragen die het leven ons stelt. In navolging van Alexandrova (2005) zouden we kunnen zeggen dat de overdadige lof die geluksonderzoekers zichzelf toewuiven, recht ingaat tegen ‘de hoofdaanname van de subjectieve benadering, dat de persoon in kwestie de hoogste autoriteit bezit in het oordelen over het eigen geluk en over het wegen van de verschillende aspecten van het leven’. Wie als professional wil bijdragen aan werkgeluk, dient te onderkennen dat sprake is van een gemeen probleem. Men dient dus de grenzen van de eigen kennis te onderkennen, zodat de ervaringen van andere teamleden en cliënten de ruimte krijgen. Begeleidingskundigen kunnen mensen nieuwe vaardigheden aanleren om de kans te vergroten dat ze hun persoonlijke en professionele doelen behalen, maar de experts moeten ook ruimte laten voor de dingen die cliënten al weten en beleven. Het nastreven van geluk zou net zo goed moeten gaan om het volgen van de basispatronen in je brein – meer doen wat goed voelt en pijn ontwijken – als dat het gaat om het corrigeren van de manier waarop we onszelf en de wereld zien.