2011 Het leven is een feest Boekbespreking

Mijn grootste bezwaar tegen Het leven is geen feest betreft de schijnbare naïviteit waarmee Rokx de beperkingen van het denken behandelt. Zijn slotzin raadt mensen aan vaker zelf hun koers te bepalen en ‘niet langer een speelbal te zijn van die wonderlijke kronkels in je hoofd’. De denkmachine die hij wil uitschakelen, lijkt mij tegelijkertijd de machine te zijn die de waarden produceert die het leven richting moeten geven. De mensen is gespleten genoeg om te kunnen genieten van liefdesverdriet, maar zowel het primaire als het metaniveau ontstaat ergens in dat gekke brein van ons. We hebben geen beter ik in ons hoofd waar we ons op kunnen verlaten bij het gebruiken van onze denkmachine.